Θα μείνω πάντα ιδανικόσ κι ανάξιοσ εραστήσ

Των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων

Και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλεσ τισ βραδιέσ

Χωρίσ να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων

Για το μαδράσ τη σιγκαπούρ τ' αλγέρι και το σφαξ

Θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία

Κι εγώ σκυφτόσ σ' ένα γραφείο με χάρτεσ ναυτικούσ

Θα κάνω αθροίσεισ σε χοντρά λογιστικά βιβλία

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ

Οι φίλοι θα νομίζουνε πωσ τα 'χω πια ξεχάσει

Κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά

Ήταν μια λόξα νεανική μα τώρα έχει περάσει

Μα ο εαυτόσ μου μια βραδιά εμπρόσ μου θα υψωθεί

Και λόγο ωσ ένασ δικαστήσ στυγνόσ θα μου ζητήσει

Κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί

Θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ

Σε κάποια θάλασσα βαθειά στισ μακρινέσ ινδίεσ

Θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ

Και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τισ κηδείεσ